Celowe uprawy mieszanek traw z motylkowatymi drobnonasiennymi wprowadzono w połowie XIX wieku. Początkowo zalecano siewy mieszanek składających się z kilkunastu lub kilkudziesięciu różnych składników. W ostatnich trzydziestu latach, w krajach o znacznym potencjale gospodarczym i dużych osiągnięciach w hodowli roślin, stosuje się powszechnie kilkuskładnikowe mieszanki odmian traw i motylkowatych, głównie lucern i koniczyn. Racjonalnie przygotowane mieszanki traw dostarczają producentom pasz wielorakich korzyści.

W porównaniu do czystych zasiewów traw, uprawa mieszanek – zarówno na gruntach ornych jak i na łąkach i pastwiskach – pozwala na wymierne oszczędności w stosowaniu azotu przy niezmienionej wielkości plonowania. Oszczędności te mają aspekt nie tylko ekonomiczny, ale są również czynnikiem przyjaznym ekologicznie (ograniczenie skażenia środowiska). Doświadczenia i praktyka wskazują iż uprawa mieszanek jest mniej ryzykowna z uwagi na lepsze wykorzystanie przez nie warunków siedliskowych oraz elastyczniejsze przystosowanie się do zmienności warunków klimatycznych, glebowych i biotycznych. Stąd wynika ich większa wierność plonowania w porównaniu z zasiewami jednogatunkowymi. Jakość pasz z mieszanek jest niejednokrotnie lepsza niż z samych traw lub motylkowatych. Mają one większą wartość biologiczną wynikającą z bogatszego zestawu białek i aminokwasów oraz zbilansowanej proporcji białka i energii. Pasze takie są dobrze przyswajalne przez organizm zwierząt przeżuwających. Zielonka z mieszanek łatwiej daje się wysuszyć i zakisić niż z samych motylkowatych drobnonasiennych.

Trawy pastewne z roślinami motylkowatymi umożliwiają przygotowanie mieszanek przydatnych praktycznie na wszystkie typy gleb, znoszących przy tym różnorodne warunki wilgotnościowe.

Zatem w miejsce zasiewów jednogatunkowych, w pełni uzasadniona jest  uprawa mieszanek trawiasto-motylkowatych, składających się z najlepszych, sprawdzonych gatunków i odmian.